θάμα:απ΄του πεύκου τον κορμό
ξεκόλλησε μια φλούδα.
Δεν έπεσε, φτερούγισε
κι έγινε πεταλούδα.
Δροσίνης

Τι ζωντανός θάνατος οι μέρες που δεν υπάρχουν πια.

Οι μνήμες άνοιξαν
Τα μάτια μας σαν πεταλούδες
Τα φτερά μας σχηματίστηκαν
επάνω στον άνεμο

Μια ματιά καρφωμένη
ανάμεσα σε δυο χαμόγελα
καθαρό λουσμένο δάκρυ
μαθαίνουμε να ζούμε
μαθαίνουμε να πεθαίνουμε

Παλιά ξεχασμένα πορτραίτα
μέσα σε μια θύμηση
ευλογημένα τα καινούργια χέρια
οι ενωμένες μοναξιές
Γιώργος Θέμελης

Σαν τα γοτθικά τελώνια στους καθεδρικούς ναούς πετρωμένα στους τοίχους με κείνο το τερατώδες χαμόγελο όλο μυστήριο, οδύνη, εκδίκηση;
Πώς να το ξέρεις.......
Έτσι μοιάζουμε.
Μηνάς Δημάκης